Dieng Plateau en.... ziek....

Een bezoek aan het Dieng Plateau was één van de dingen die op mijn lijstje stonden. Vandaag ben ik er naartoe geweest. De rit er naartoe duurt zeker 3u vanaf Yogyakarta, daarom kwam de chauffeur die me er naartoe zou rijden (en terug natuurlijk ook) me al om 7u vanmorgen ophalen in het hotel. Het was al warm maar de taxi's hebben hier airco, dus dan voel je de warmte niet. Nadeel is wel dat je verzocht wordt de ramen zoveel mogelijk dicht te houden, en aangezien die enigszins geblindeerd zijn, zijn de foto's die vanuit de auto gemaakt zijn niet scherp/helder. 

We reden een stuk via de weg van Yogya naar Semarang, en namen onderweg ergens een paar afslagen richting Wonosobo. Op 1 hele slechte weg na is het een prima rit, alleen ga je naarmate je dichter bij Wonosobo komt steeds hoger, enne.... Daar kan ik niet tegen.... In Wonosobo haalden we een vrouwelijke gids op die, meteen toen ze in de auto stapte, honderduit begon te kletsen, maar ik liet haar snel weten dat ik me niet fit voelde en mijn ogen dicht wou doen. Ik had het laatste uur (we hadden al 2 uur gereden) nog nauwelijks iets tegen de chauffeur gezegd en gemerkt dat ik me met dichte ogen beter voelde dan met mijn ogen open. Maar, hoe hoger we kwamen, hoe beroerder ik werd en op ongeveer 5km verwijderd van de top hield ik het niet meer. Toen de auto gestopt was en ik er snel uitging, kwam de jus d'orange die ik vanmorgen bij het ontbijt gedronken had er in een rap tempo op dezelfde plaats uit waar die er in gegaan was.... Niet leuk, maar meteen daarna voelde ik me al een heel stuk fitter en kon de reis vervolgd worden naar 2,4 km boven zeeniveau. 

Boven aangekomen leidde de gids me naar een plateau met enkele tempels, waarvan er maar 1 compleet af was. Ook deze waren, net als die van de Prambanan,  met de hand opgebouwd uit grote blokken steen. Enkele eeuwen geleden stond het hele gebied onder water en besloot een slimme Nederlander daar iets aan te doen zodat de plaatselijke bewoners door het bewerken van de drooggelegde grond in hun levensonderhoud konden voorzien. Hij had er echter geen rekening mee gehouden dat, door het snel afvoeren van het water, de tempels omvielen en de stenen deels met het water meegesleurd werden. Maar dat gebeurde dus wel, en zo moesten de tempels opnieuw opgebouwd worden met de stenen die teruggevonden werden. Dat is deels gelukt (1 tempel is compleet herbouwd), maar nog lang niet alle stenen zijn teruggevonden, en velen die wel gevonden zijn, zijn door het water aangetast en beschadigd zodat die weer schoongemaakt en opgeknapt moeten worden. 

Na deze bezichtiging reden we naar een ander plateau even verderop. Hier zagen we de kraters van het Dieng plateau die volop heet of koel water opborrelden. Steeds weer zag je ergens water omhoog borrelen en van het hete (kokende) water kwam stoom af. Heel appart om daar te lopen. We konden overigens goed zien dat we heel hoog waren want soms liepen we op gelijke hoogte met de onderste wolken....

Een derde onderdeel was het bezichtigen van een wijds uitzicht over een aantal bergen en een vallei. Hiervoor moesten we een steile slingertrap van grote stenen betreden, en toen kwam mijn hoogtevrees (of is het valangst???) om de hoek kijken. Ik heb de hele trap beklommen, maar durfde niet dicht bij randen o.i.d. te staan. Maar het uitzicht was mooi, ook al is alles nu nog groen en zijn er weinig andere kleuren te bekennen. 

Na weer terug te zijn gelopen en enkele rijst-kokos koeken te hebben gekocht gingen we weer huiswaarts. Het was inmiddels alweer half 2 geweest. 

Op de terugweg hebben we de gids weer naar Wonosobo gebracht en ben ik, op aanwijzing van de chauffeur nog naar een zilverfabriek geweest waar je heel snel omgepraat bent om iets te kopen. Maar goed, soms moet je jezelf kietelen om te kunnen lachen... Hahaha

Hoe lager we op de terugweg kwamen, hoe fitter ik weer was. En onderweg heb ik nog wat foto's gemaakt bij nog zo'n zelfde stalen brug als ik eerder deze week in Solo had gezien. Het kan goed zijn dat die foto's van pap hier gemaakt zijn en niet in Solo. Zo ook met de grote betonnen brug met railing; die zie je in Yogyakarta en Wonosobo (en het gebied daar tussen) heel veel. Veel meer dan in of rond Solo. Het lijkt me dan ook onmogelijk om de juiste brug te vinden. Onze pap had ook enkele foto's onder een hele grote boom, op een pleintje. Zoiets passeerden we vandaag tussen Wonosobo en Yogya. Precies zo'n ("Tarzan-")boom als op die foto's van hem. Ze noemen die bomen hier zo door de vele stronken waar de stam uit opgebouwd is, en de lianen die uit de boom naar beneden hangen. Zowel deze boom, als de stalen brug waren niet ver van de Borobudur af. 

Dus, het was weer een enerverende dag beleefd. En nu moet ik gaan slapen want morgenvroeg is de chauffeur al om 6u hier voor de rit naar de Borobudur... Weer 1-1/2 u rijden...☺