Bananen en het oude schooltje in (Surakarta/)Solo-Djebrès

Maandag 25 april. 

Een lange dag vandaag want ik had toegezegd vanmorgen met Sjaak mee te wandelen als hij zijn 2 honden uit ging laten, maar hij staat om half 6 op...(!!!). Ik was er dus om kwart over 5 vanmorgen al uit. De wandeling was een eind achter de B&B, en eindigde op een punt waar je een grandioos uitzicht over de stad Salatiga hebt, tenminste... als het helder is... wat het echt niet was, helaas. Maar ik heb toch maar wat foto's gemaakt, omdat Sjaak 't wou...

Op de terugweg vertelde hij weer uitgebreid over dingen in Indonesië; dit keer vooral over de bananenbomen waar we langs liepen. Er blijkt eerst een grote ovale, diep rode bloem te groeien, waar binnen de bananen zich ontwikkelen. Zodra die sterk genoeg zijn (dan zijn ze nog heel klein), vallen de bloembladeren af en moet de hele bloem er afgesneden worden. Daarna kunnen de bananen verder groeien. Zodra ze groot en/of rijp genoeg zijn wordt de hele tros er afgesneden en wordt ook de stronk vernietigd. Ondertussen is er bij die stronk nieuwedj'sheut aan het groeien waarbij het hele proces zich herhaalt.  Mooi om te zien en horen hoe dat werkt. En nu is meteen duidelijk waarom bananen krom zijn;  omdat ze de vorm van de bloem hebben. Een hele tros geeft de ovale vorm van de bloem... Alwéér iets geleerd... 

Terug bij de B&B, en inmiddels half 7, ben ik eerst maar gaan douchen want het zweet liep nu al over m'n rug. Daarna een lekker ontbijtje en tegen 9 uur zijn Sjaak, Linda en ik in de auto gestapt om naar Solo te gaan om het oude schooltje te zoeken waar pap 11 maanden gebivakkeerd heeft. Het was weer een hele rit over een "overbevolkte" weg. Ruim 1-1/2 uur van stad naar dorp naar stad e.d. rijden, en overal, maar dan ook echt óveral brommers, scooters en motoren om ons heen waar 1, 2, of 3 en soms wel 4 personen op zaten. En met bestuurders in de leeftijd van 'n jaar of 12, 13 tot misschien wel 80..., en alles, maar ook hier weer echt álles wordt op zo'n ding vervoerd; van baby's tot karrenvrachten aan kisten of gras of iets dergelijks. En met die kinderen.... Pa of ma die het ding bestuurt heeft een helm op, maar dat ukkie van amper 2 jaar dar vóór hem/haar staat natuurlijk niet!  Het blijft onvoorstelbaar. 

Straks meer, maar nu eerst eten. Het is 18:00u

Inmiddels is het 20:00u, in NL is het 5u eerder, ofwel 15:00u. Ik ga verder met mijn verhaal...

Onderweg kwamen we o.a.  door plaatsen als Boyolali en Ampel. En overal passeerden we bruggen, en dus zag ik in gedachten steeds die foto van onze pap dat hij op een brug loopt. Volgens mij staat er in het boek bij dat hij zijn 22e verjaardag in Grogol viert.... Maar goed, een brug dus. Ik heb onder het rijden zo goed als ik kon gekeken of we ergens over DE brug reden, en ik denk 't eerlijk gezegd wel, maar waar? Ik zou het niet weten. Door alle drukte was er geen mogelijkheid om zomaar onverwacht te stoppen waardoor alle bruggen alweer snel achter me lagen. Ik heb nog een paar snelle foto's gemaakt maar daar bleef het dan ook bij. 

Maar, verder naar Surakarta/Solo - Djebrès. Ik had in het gedenkboek van pap een plattegrond gevonden van gebouwen in Solo. Waarschijnlijk zou één daarvan het voormalige schooltje kunnen zijn (geweest). En anders was het wellicht daar dicht in de buurt. Het punt dat ik in gedachten had bleek makkelijk te vinden te zijn, en gelukkig was Linda een goede tolk. Het zou moeten zijn bij een complex dat al sinds de renovatie in 1992 weer dienst deed als basisschool. Allerlei leraren en directieleden waren nieuwsgierig wat we kwamen doen, en dus wilden ze zich allemaal bemoeien met de vragen die Linda namens mij stelde. En steeds weer begonnen die mensen dan in het Indonesisch hele verhalen tegen mij af te steken. Zelfs als ik aangaf er niets van te verstaan bleven ze maar door ratelen.... Goed bedoeld maar je hebt er niks aan. Een klein deel in het voorste gebouw bleek cultureel erfgoed te zijn; er stonden 2 hele oude pilasters die heel vroeger als kenmerk van een ingang van een overheidsgebouw hadden gefungeerd. Die mochten niet gesloopt worden. Voor alle overige gebouwen lag er een nieuw bouwplan (met maquette). Nog dit jaar zou gestart worden met de sloop en wederopbouw. Misschien was ik dus net op tijd. Maar... De helft van het oorspronkelijke terrein was ooit eens afgestaan aan iets voor militairen, dat waren nu dus buren. De leerkrachten konden, of mochten, niet meer informatie geven. Achteraf wel jammer dat we niet meer naar die militairen geweest zijn... Misschien hadden we dan toch meer kunnen zien of horen... Hoe dan ook, ik dacht eerst toch wel degelijk op de juiste plaats te zijn. Afgezien van het feit dat de ramen veel kleiner waren dan op de oude foto's in het fotoboek van pap, leek het er heel erg op. Het waren 4 gebouwtjes die rond een middenpleintje stonden. In 1949 was dat niet zo, maar er kon in 1992 wat bijgebouwd zijn. En wat die ramen betreft, één mevrouw vertelde dat die ooit eens kleiner gemaakt waren, maar wanneer of waar kPaule niet zeggen. Ik kreeg sterk de indruk dat ze (en ook de anderen) probeerde (n) me wat wijs te maken om maar aardig gevonden te worden. Zeker toen een andere mevrouw me met enkele woorden in het Engels aansprak, maar er duidelijk niets van begreep toen ik in diezelfde taal de jaartallen (1948-1950 en 1992) noemde en aanwees. Vanaf dat moment haakte ze af totdat de directeur vroeg of we een foto wilden maken met enkele personeelsleden; metterhaast kwamen er enkele dames aangerend en werd er ook nog een reclamebord van de school bijgezet...., en allemaal "Sjeezzzz".... Héél apart....

Even later mocht ik foto's maken van de gebouwtjes. In het meest gelijkende kwamen net wat jongens naar buiten gelopen en die deden er meteen alles aan om maar vriendelijk lachend op de foto te mogen bij de blanke "Belanda". En vervolgens kreeg ik een luid applaus toen ik "Terima Kashi" (dank je wel) zei. Plezier dat ze hadden!

Het was wel heel bijzonder om daar te zijn. Onze pap is hier, of hier heel dichtbij, maandenlang geweest, zovele jaren terug. Heel apart. Maar op de een of andere manier twijfelde ik op dat moment en ook later of het inderdaad wel HET schoolgebouw was geweest waar hij met de 1A-Cie van het 402e B.I.zo lang verbleven heeft. Het kon ook een gebouw er naast zijn (iets van die militairen), of misschien toch wel helemaal ergens anders. Ik weet het niet... Maar echt overtuigd dat we precies goed zaten ben ik niet. 

Nadat ik allerlei foto's had gemaakt gingen we weer verder. Ik had ook de foto's van de spoorbrug bij me. Linda deed echt haar best om me te helpen en begon vrijwel meteen over "en nu moeten we die brug nog vinden". We hadden al heel veel bruggen gezien, maar nergens 1 met die specifieke rechte en schuine ijzeren staanders. Maar opeens, toen we over een grote brug reden, zag ik links van me een brug met precies diezelfde staanders. Dát moest ie zijn. We zijn er naartoe gereden en hebben er foto's van gemaakt. Er lag geen spoorrails op maar het was een overgang voor 2-wielers (meest brommers e.d.). Hier gold achteraf dat deze brug te breed was t.o.v. de spoorbrug waar onze pap en Paul Brekelmans samen bij op de foto stonden. Een eind aan de andere kant van de grote brug lag nog wel een spoorbrug maar die had weer niet die specifieke staanders.... Dus... Ik weet het niet zeker. Ik hoop dat mam en/of broer/zussen me uit de droom kunnen helpen aan de hand van de foto's die ik gemaakt heb. 

Onderweg terug richting Salatiga zijn we in Solo nog een hele tijd in een winkelcentrum geweest, maar dat was alleen omdat Sjaak en Linda goedkope boodschappen nodig hadden... 

Om 5 uur waren we weer in de B&B, waar ik even wat aan dit verhaal heb zitten tikken. 

En nu is het ondertussen kwart over 9. Ik kan m'n ogen maar amper meer open houden dus ik ga zó slapen.... 

Morgen naar Semarang om het Ereveld Candi te bezoeken....